Hele fijne meeting deze ochtend. Vrijwilligers van Refu Interim – nieuwkomers in onze samenleving – zullen in de opbouw en tijdens de Queesten worden ingeschakeld. Heel blij met deze kansen. Leve Refu Interim!
meer weten over Refu Interim? https://www.refuinterim.be/
Een kleine maar fijne delegatie van vzw Horizon, een zeer gewaardeerd huiswerkondersteuningsinitiatief en zoveel meer kwam zijn dromen neerpennen in het Vagevuur. Tijdens het dromen werden we heerlijk gevoederd door de miraculeus lekkere pizza’s van bruggenbouwer Bjorn.
Een kleine greep uit de dromen:
1. Één keer per maand komen culturen samen om elkaars gerechten te proeven en elkaar beter te leren kennen (Salina en Gulabay)
2. Kan er aan de Heirbrugmolen een samentuin en bessentuin worden gerealiseerd annex pizza-oven, deelkast voor boeken … Gert droomt ervan dat die site een plek wordt om te tuinieren, eten, praten, chillen …
3. Kan huiswerk in de Lokerse scholen worden vervangen door alternatieven binnen de schooltijd? Dat zou de gelijke onderwijskansen ten goede komen. Dan kunnen kinderen en jongeren meer tijd krijgen voor leuke en zinvolle dingen. Droomt Gert.
4. Kunnen de verschillende dorpen (Eksaarde, Daknam, Doorslaar, Lokeren) een aantal dagen of weken iets organiseren in elk dorp, dat kan gaan over iemand die een lezing geeft of waarbij er samen gesport wordt (Gulabay)
Morgen trekken we naar het voetbaltoernooi van de moskee, zondag naar een creamarkt van Honingraat, woensdag naar Epsilon, daarna zal ook de Seniorenraad nog dromen, op the Big Jump leggen we ons zakdoekje neer …
MERIJN DROOMT ZICH EEN BUURTBOERDERIJ OP HET STATIONSPLEIN IN EKSAARDE
Vergezeld van een getekend plattegrondje vond ik gisteren in de droombrievenbus van Eksaarde een droom van Merijn uit Eksaarde. Het Stationsplein mag worden omgevormd tot een skatezone, annex fruitbomen. Op het parkeerterrein kan een buurtboerderij komen, een mooi woord voor een combinatie van een moestuin en wat dieren. De droombrievenbus mag blijven staan en omgevormd tot een boekenruilbus.
Ik lees in Rondom dat het Lokerse stadsbestuur een subsidie van 100.000 euro van Vlaanderen heeft ontvangen om die site om te vormen tot sport-en beweegpark. Het lijkt me een uitgelezen kans om betrokken Eksaardenaars mee deze plek invulling te laten geven. Ik denk dat Merijn in die gesprekken niet mag ontbreken.
PS : Merijn kaart ook nog het pijnpunt aan van de oversteekplaats voor fietsers van de Spoorwegwegel grenzend aan de Kasteeldreef en Armand Devosstraat. Kan de logica niet worden omgedraaid dat auto’s moeten stoppen i.p.v. fietsers voor wie dit punt kruist? Rode vlakken op straat, minstens een verkeersbord, een verkeersdrempel … met enkele kleine ingrepen kan deze dodelijke situatie worden geweerd.
Het is juni 2040. Het CLB van Lokeren maakt de balans op van alweer een schooljaar waarin haar tussenkomsten een kentering beoogden voor de gezondheid, de schoolloopbaan en het algemeen welbevinden van kinderen en jongeren in de Lokerse scholen. Ook zonder in de cijfers te duiken weet Hilde al: de trend van de voorbije jaren zet zich door: samen met de scholen maakt het CLB het waar. Samen slagen ze er steeds beter in om ALLE Lokerse kinderen zelfbewust en stevig in hun schoenen aan de eindmeet van de secundaire school te brengen. Klaar voor de sprong naar de hogeschool of naar het werkveld, de nodige verantwoordelijkheidszin op zak.
Deze tendens uit zich niet alleen in mooie slaagpercentages van Lokerse jongeren in het hoger onderwijs.
Het aantal kinderen dat externe ondersteuning krijgt is drastisch afgenomen: logopedisten zien hun aantal aanmeldingen afnemen. De aanmeldingen die ze binnenkrijgen zijn beter afgestemd op hun doelgroep: kinderen bij wie vermoedelijk een stoornis de oorzaak is van het langzaam schools evolueren. De grote aantallen kinderen met enkel leerachterstand zijn nagenoeg weggevallen.
Ongekwalificeerde uitstroom uit het secundair onderwijs neemt sterk af.
Psychotherapeuten kampen niet langer met een wachtlijst: door de afnemende vraag kunnen ze de kinderen van ouders die aanmelden sneller bedienen.
Het STOP-project kan de vraag eindelijk bolwerken.
De wachtlijsten bij het CAR / Reva zijn tot een minimum gedaald.
Doorverwijzingen naar het buitengewoon onderwijs komen niet langer proportioneel meer voor bij kansarme gezinnen.
De werkloosheidsgraad van Lokerse afgestudeerden stond nooit zo laag.
En dit is nog maar het begin, weet Hilde. Het typische ziekteverzuim omwille van burn-out bij jonge ouders, schuldbemiddeling en budgetbegeleiding, … over enkele jaren zullen ook deze cijfers zeer plaatselijk – hier in Lokeren – beginnen dalen.
Een gevoel van voldoening overvalt Hilde. Dat was aan het begin van haar carrière als PPC in Lokeren wel even anders. Het laatste trimester werd gekenmerkt door crisistelefoons van scholen met vraag naar dringende tussenkomsten: van gedragsmoeilijkheden op de speelplaats tot herhaaldelijk ongewettigd schoolverzuim, van leerachterstanden tot verslagen M-decreet, om nog maar te zwijgen van het groot aantal meldingen mbt neerslachtigheid en depressie bij steeds jongere kinderen en vermoedens van de scholen mbt ongezonde thuissituaties. Ook bezorgde tot wanhopige telefoons van ouders waren meer regel dan uitzondering: de school deed hun kind tekort, had het opgegeven, wilde niet zien hoeveel hun kind wel niet in zich had. Het leek wel of alle problemen die zich op scholen voordeden op de werktafel van het clb belandden, alsof elke moeilijkheid door het clb moest worden opgelost. Onbegonnen werk. Dat kon toch de bedoeling niet zijn? Scholen moeten toch in staat zijn zelf in de eerstelijnszorg te kunnen voorzien???
Maar dat was vroeger. Eén beslissing, één moment van politieke moed om de begroting (op korte termijn) op de helling te zetten, zorgde voor de ommezwaai waar inmiddels een hele generatie kinderen (2-18 jaar) en bij uitbreiding de hele regio van profiteert: de dubbele beslissing om de middelen voor het onderwijs in Lokeren simpelweg te verdubbelen en daar bovenop te investeren in gerichte bijkomende opleiding voor het onderwijspersoneel. Deze financiële injectie (korte termijn) van toen verdient zichzelf ondertussen (lange termijn) dubbel en dik terug. In centen. In de individuele levenskwaliteit van onze ex-leerlingen én in een significant verhoogde algemene Lokerse leefbaarheid.
Vandaag vindt iedereen het al lang normaal dat iedere groep van 16 kinderen begeleid wordt door twee fulltime begeleiders. Hun expertise is complementair aan elkaar.
Ieder duo heeft een leerkracht die bedreven is in didactiek en remedial teaching, met een goede basiskennis van intelligentieprofielen, leerstoornissen en executieve functies. Daarnaast staat een leerkracht-coach, die op kindniveau de focus legt op persoonlijke ontwikkeling en zelfreflectie.
Het sterke observatievermogen van de leerkracht is de eerste stap naar begeleiding op maat van ieder kind. Omdat de leerkracht weet wat ieder kind nodig heeft kan hij/zij de groepen organiseren per instructieniveau, nood aan meer of minder begeleiding, nood aan verbale of visuele ondersteuning, nood aan een zorgende of kordate houding, … Ieder kind wordt uitgedaagd binnen de zone van zijn naaste ontwikkeling. De uitgebreide knowhow en sterke klasmanagementskwaliteiten resulteren in een grote efficiëntie van de beschikbare leertijd: ieder kind boekt dagelijks maximale vooruitgang, vanuit een comfortgevoel.
De professionele en warme begeleiding van de leerkracht-coach vergroot het zelfbewustzijn van ieder kind, alsook de assertiviteit en sociale weerbaarheid. Deze begeleiding resulteert in kinderen met een groot zelfbewustzijn en zelfliefde: ik heb mijn talenten. Ik kan die benoemen en ben er trots op. Ik weet ook zeer goed waar ik minder goed in ben. En dat is ook ok. Anderen mogen beter zijn in sommige dingen dan ik. Ik ben blij met mij zoals ik ben en ik ben gemotiveerd om bij te leren.
De leerkracht-coach werkt ook op groepsniveau. Samen leren samenleven. Cultiveren van een sociaal besef en sociale gerichtheid. Mee ontwikkelen van het empathisch vermogen van ieder kind.
Het zijn maar enkele van de onderwerpen waar de leerkracht-coach de kinderen vaardiger helpt te worden.
En daar stopt de sterkte van de Lokerse scholen niet. Iedere school heeft ook een aanspreekpunt voor ouders. Ouders die sukkelen met de opvoeding van hun kind hoeven niet langer een lijdensweg af te leggen voor ze op een wachtlijst richting hulp belanden. Een vraag? Dan spring je toch gewoon eens binnen bij de oudercoach van de school?
Nog net binnen de valreep wil ik – na lang overpeinzen – mijn Lokeren anno 2040 toelichten:
Ondanks dat er altijd zaken zijn die voor verbetering vatbaar zijn, vind ik het Lokeren van vandaag ook al een heel aangename plek om te wonen:
Het stadscentrum met de meeste (grootschalige) voorzieningen in of aan het centrum, een relatief klein centrum dat perfect met de fiets te doorkruisen is en bovendien door het verlagen van de maximale snelheid ook een stuk veiliger is geworden, een gemoedelijke sfeer en uitstraling door de Markt en de Durme als eyecatchers, veel open ruimte rond het stadscentrum om aan de drukte van alledag te kunnen ontsnappen.
Een aangename wekelijkse markt die stand houdt ondanks alle alternatieven.
De schaalvergroting heeft de laatste 50 jaren veel veranderd in ons patroon van werken, winkelen, ons verplaatsen, kortom leven… En bijgevolg ook waar en hoe we wonen.
Veel mensen vinden het vanzelfsprekend – en hebben ook nooit anders gekend – dat we voor de meeste verplaatsingen beroep kunnen/moeten doen op de wagen.
Ik word hieraan wekelijks herinnerd op de klassieke zondagochtend bij de bakker (pistolets weet je wel), wanneer je vele buurtbewoners ziet toekomen via het comfort van de wagen. Terwijl de afstand tot zoiets levensnoodzakelijk als brood toch fietsbaar is of zou moeten zijn?
Deze evolutie heeft het Lokerse grondgebied gevormd zoals het vandaag de dag bestaat.
Grootwarenhuizen hebben veel detailhandelaars en kruidenierszaken doen verdwijnen in het centrum en deelgemeenten.
De opkomst van het online winkelen creëert nog meer isolement: je weet eigenlijk niet meer bij wie je koopt, wat je gekocht hebt zie je maar pas als het toekomt, en je buren/vrienden zal je tijdens het online winkelen zeker niet tegen het lijf lopen.
Online shoppen heeft geen positieve invloed op het aantal wagens die moeten rondrijden om al deze aankopen tot aan je deur te bezorgen.
Bovendien zijn de meeste online-winkels geen Belgische ondernemingen, zodat onze uitgaven niet terugvloeien naar de Belgische Staat met een niet te onderschatten impact op de begroting en de mogelijke toekomstige uitgaven en investeringen.
Ik zie door de technologische vooruitgang in onze manier van winkelen vooral de negatieve evolutie.
Mijn Lokeren 2040 situeert zich daarom vooral in het leefbaarder maken of leefbaar houden van het stadscentrum en de omringende gehuchten en deelgemeenten.
Ik droom van een Lokeren 2040 waar er opnieuw (veel) kwalitatieve detailhandelaars zoals warme bakkers, slagers, groentenwinkels, viswinkels, kaaswinkels, kruidenierszaken,… zouden zijn in de verschillende woonkernen.
Niet enkel in de het stadscentrum maar ook in de deelgemeenten en gehuchten, zodat iedereen zijn/haar boodschappen kan doen in hun eigen buurt en dus op fietsafstand.
Detailhandelaars waar je je buren en kennissen opnieuw kan tegenkomen en waaraan er dus ook een zeer belangrijk sociaal aspect is verbonden.
Door het lokaal winkelen vergroot je de sociale cohesie in de buurt, mensen komen elkaar opnieuw tegen, je weet opnieuw wie er in je buurt woont, wat er leeft.
Het sociale isolement waar veel mensen vandaag de dag al mee worden geconfronteerd zou een veel minder sterk effect kennen en eventuele sociale problemen zouden sneller opgemerkt worden.
Ik droom van een Lokeren 2040 waar bv. de postbode terug de tijd heeft om een babbeltje te slaan met de mensen.
Het sociale aspect van de postbode als diegene die je dagelijks ziet passeren is blijkbaar niet meer van deze tijd.
Ik droom van een Lokeren 2040 waar het vanzelfsprekend is dat je mensen kan en mag ontmoeten. En dat niet alles gedicteerd wordt door de snelheid van het internet.
Met vriendelijke groeten,
Kristof
In 2040 heeft Amnesty International zich overbodig gemaakt omdat iedereen geniet van alle mensenrechten!
En nog 2 dromen!
Beelden spreken soms meer tot de verbeelding dan woorden:
Ik beken: ik droom niet langer.
Ervaring leerde me dat je er meestal met een schok uit ontwaakt, of erger.
Grote dromers deden het ons voor: I have a dream, zei Marten Luther King…
Lincoln, Kennedy… ook zij droomden van een andere, betere wereld…
Dus, dacht ik, ik doe niet mee aan die droomactie, hoe goed bedoeld ook.
Maar toch, als ik zo door de straten van Lokeren fiets, of erdoor wandel, dan rijzen wel een paar vragen in me op. Ik noem het geen dromen, ik noem het kleine of grotere ergernissen, helaas.
Vorig jaar, op 7 juni, kwam ik in de Groendreef ten val. Nee, ik werd niet duizelig, en nee, ik liep niet op naaldhakken, en nee, ik had zeker niet gedronken (doe ik nooit!): er was gewoon één steen (meer heb je niet nodig) die mij tegenhield, één vooruit stekende steen tussen de helaas vele ongelijk verdeelde stenen van deze stoep. Daar lag ik languit, bril vloog een eind weg, net als mijn helaas onvindbare armband… Een vriendelijk huisvuilophaler hielp me recht, ik strompelde naar huis, verzorgde er dadelijk de buil ter grootte van een ganzenei, en kroop versuft in bed. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb nog altijd last van die knie, en ben ook niet meer gerust als ik in de Groendreef stap.
Ik droom dus van een bewandelbare stoep, en niet alleen in de Groendreef!
What’s in a name? De “Groendreef” heeft duidelijk haar naam niet gestolen: het staat er vol onkruid!
Niet alleen de Groendreef, alle Lokerse straten en pleinen liggen er onverzorgd bij.
Een propere stad, pleinen die uitnodigen tot een kleine pauze, verzorgde stoepen waar een voetganger niet hoeft te vrezen voor een plotse valpartij… dat is mijn droom!
Fietsen in het centrum wordt eveneens vrij hachelijk.
Parkeerplaatsen voor koning Auto zijn momenteel zo geschikt dat je als fietser echt moet slalommen tussen af-en aanrijdende wagens ( ik denk hierbij vooral aan de Markt als je vanaf de Post richting brug rijdt).
Oh ja, ik weet het wel: er is groen volop, de Durme is een aanlokkelijk middelpunt geworden, de Markt oogt gezellig, het Prinses Joséphine Charlottepark is aangenaam ingericht…
Maar mag een gewone inwoner als ik misschien ook dromen van een stad waarin je grààg wandelt, fietst, i.p.v. te moeten uitkijken naar alle mogelijke en onmogelijk hindernissen?
Hieronder een verslagje van alle mensen die Ingrid Vennens, collega van V+ heeft geïnterviewd tussen 15 en 18 uur.
Jonge Bulgaarse- 8 maand in België
Mooie stad, goed werken, goede school, goed leven hier
Milieuambtenaar
Samentuinproject in Lokeren, vast stekje en uitbreidingsmogelijkheden
Stad onderneemt meer akte rond klimaat, in 2050 is Stad veel groener
Stadskern is veel minder verharding, terug opbreken van verharding
Meer lokale middenstand met lokale afvalloze producten
Baanwinkels weg
Meer overdekte fietsstalling mét fietspomp
Enkel parking voorzien voor autodelen
Pleintjes met groen om elkaar te ontmoeten
2 dames van 50
Authentieke gebouwen bewaren, niet overal nieuwbouw
Stad leefbaar houden, nu alles wordt volgebouwd, plaats voor groen
Rusthuizen zijn te duur, cohousing, kangoeroewonen kan oplossingen bieden
Autovrije winkelstraat
2 jonge mensen mét veel piercings
Opkomen tegn de criminaliteit, veel criminelen gaan vrijuit
Meer controles, politie moet ernstiger optreden
Oudere man
De Stad is goed geëvolueerd uitz. De dubbelrichting voor fietsers in de Stationsstraat, zeer gevaarlijke situatie
Lokeren is mooie stad geworden, goede wekelijks markt
3 senioren
Arm en rijk dichter bij elkaar brengen, kleinere kloof, alles betaalbaar houden
Zullen er in de toekomst nog genoeg jobs zijn zodat mensen hun koopkracht kunnen behouden?
Oudere dame in rolstoel
Stad moet rolstoelvriendelijker, opritten op trotoirs, cafés moeten bereikbaar zijn
4 senioren
In de buitenwijken zijn de straten in slechte staat: smyerstraat heeft veel puttzn, kappeleke wordt niet onderhouden. Aandacht hebben voor het erfgoed (kappelekes)
Nu veel plaats voor nieuwe industrieverkavelingen
Koppel 40ers
Minder auto’s, ruikt in Lokeren altijd naar uitlaatgassen
Meer winkels, stad moet huur subsidieren zodat ze niet weggaan, leegloop stoppen
Subtropisch zwembad
Goedkoper lidgeld van de sportclubs
Kosovaarse familie
Vrede, rust
Samen spreken met de burgemeester, fantastische man
Cinema, speeltuinen, kinderen hebben leuke dingen te doen, bezigheid geven
Minder drugs
Shopping centrum
40ers+puberzoon
De voetbal kan beter, meer horeca, meer cafés
Beter samenleven met mensen van andere culturen
Politie vertoont teveel machogedrag
Er wordt de laatste tijd nogal wat afgeklaagd dat we niet willen dat Lokeren volgebouwd wordt.
Ik heb daar altijd een dubbel gevoel bij. Waarom niet? Laten we het eens andersom bekijken. Waarom zouden we Lokeren tegen 2040 niet laten groeien tot, zegge 60.000 inwoners?
Vanuit ruimtelijke ordening in Vlaanderen zou dat heel zinvol zijn: Lokeren is één van die steden met een hoge knooppuntwaarde: het combineert goede verbindingen via openbaar vervoer met degelijke lokale voorzieningen (scholen, winkels, sportinfrastructuur, cultuur… ). Daardoor is Lokeren bij uitstek kandidaat voor verdere uitbreiding en kernverdichting. Meer inwoners in Lokeren en minder er rond zou een hap schelen in het autoverkeer, efficiënt openbaar vervoer mogelijk maken, beter zijn voor energie en klimaat, en meer ruimte vrijmaken voor de natuur er rond. Dat zijn ideeën die ook Vlaams bouwmeester Leo Van Broeck heel sterk propageert.
Maar ook voor mezelf als Lokeraar vind ik het idee niet onaantrekkelijk: meer inwoners betekent meer leven, en nog betere centrale voorzieningen. Meer inwoners maken het ook zinvol om te investeren in nog beter openbaar vervoer en daar kan ik als Lokeraar alleen maar plezier van hebben.
Die kernverdichting zou dan wel moeten gebeuren met de nodige aandacht voor mobiliteit, groen in de stad en een interessante openbare ruimte die aanzet tot contact en gemeenschap. Als er maar voldoende visie is, zou zo’n stadskernvernieuwing ongelofelijk interessant kunnen worden: nieuwe compacte energiezuinige woonwijken tot 4 bouwlagen hoog, groengevels, gedeelde (moes)tuinen, nieuwe woonvormen met gedeelde voorzieningen (co-housing), interessante openbare en half-openbare ruimte, een autoluwe en fietsvriendelijke binnenstad met levendige horeca, volop gebruik maken van het water en de groene lobben die in Lokeren nu al – redelijk uniek – diep in de stad doordringen.
Als het goed is, moeten we het ook durven zeggen: op sommige plaatsen is ’t Stad goed bezig: langs de Durme staan vanouds enkele appartementen waar de belofte van wonen in ’t groen bijzonder goed geslaagd is. Hoedhaar moet nog groeien, maar samen met Haagbeuk zijn dat naar mijn gevoel mooie en moderne projekten die volledig kloppen met de nieuwe manier van wonen.
Andere ontwikkelingen zijn duidelijk minder geslaagd, met te weinig aandacht voor mobiliteit, groen en gemeenschap. Dat moet beter kunnen, maar het is natuurlijk geen geringe uitdaging. Reden te meer voor het Stadsbestuur om niet alles alleen uit te vlooien, maar zich te laten inspireren door steengoeie voorbeelden her en der in Europa:
Lokeren droomt 